Hala lokomotywowni Warszawa Grochów powstała wraz z elektryfikacj± linii Otwock-Pruszków w 1936 ro0ku. Po zniszczeniu warsztatów elektrotrakcyjnych i drugiej lokomotywowni usytuowanej koło nich, stała się jedynym zabytkiem tamtego okresu. Jej konstrukcja *(skorupowy betonowy dach) była opisywana jako osi±gnięcie budownictwa. Kolo niej Niemcy zbudowali barak używany do dzi¶, w którego konstrukcji 
znajduj± się np. szyny z napisem "Priwislanskaja Zeleznaja Doroga - wła¶nie został rozebrany w końcu 2000 roku). Budynek administracyjny jest powojenny.
Lokomotywownia Warszawa Olszynka Grochowska powstała w roku... po opuszczeniu hali przez Lokomotywownię Grochów eksploatuj±c± elektryczne zespoły trakcyjne. W lokomotywowni zgromadzono lokomotywy elektryczne przeniesione z lokomotywowni Warszawa Wola (Odolany) : EP/EU05, EU07, EP08, ET21, EP23
(obecnie ET22-121). Lokomotywownia nie miała żadnego zaplecza obsługowego dla lokomotyw.Tak więc przez całe lata lokomotywownia istniała w stanie niedostosowanym do lokomotyw. Nie miała ani zapadni, ani podno¶ników Kutruffa, ani pomostów. Przy pracy przeszkadzały betonowe fundamenty po kutruffach dostosowanych do ezt. Kabały były w bardzo złym stanie wytrzymało¶ciowym oraz higienicznym Podłogi były nierówne.
Na trzech platformach zajmuj±cych V kanał leżały masy czę¶ci i złomu. Przeciekaj±ce luksferowe ¶wietliki w dachu hali, zakryto po prostu pap±, zacieniaj±c j± całkiem.
W czasie tym w lokomotywowni zrobiłem m. in. pomost z wagonu oraz długi pomost na V kanale. Wyprowadziłem przewody zasilaj±ce Z na czołach lokomotyw EP05 (najpierw wg pomysłu zastępcy naczelnika Lachowskiego, a następnie wg swojego. Zwi±zane to było z konieczno¶ci± zapewnienia blokowania drzwi w wagonach. W lokomotywach EU07 zmieniłem przebieg przewodu powietrznego sprężarki, w celu poprawy dostępu do zaworu zwrotnego.
Członkiem organizacji partyjnej PZPR w zakładzie był Łukasiewicz. - członek KC PZPR przeklinany za działania propagandowe.
Za wywalenie bramy przez maszynistę za pomoc± lokomotywy proponowano mu zapisanie się do partii, aby nie było dochodzenia! Z pasj± organizowano imprezy partyjne zapominaj±c o sprawach technicznych. Lokomotywownia była obwieszona często bezsensownymi transparentami, zakrywaj±cymi też okna. W latach 80. Zbudowano kręgielnię, która przestała ni± być wraz z zanikiem działalno¶ci sportowej sekcji kręglarskiej. Na tablicy granitowej przywiezionej z budowy Dworca Centralnego napisano: "obiekt XXXV-lecia PRL".Lokomotywownia Warszawa Olszynka Grochowska, mimo niewielkich rozmiarów, ze względu na swe położenie na zapleczu Dworca Warszawa Wschodnia i w pobliżu Centrum naukowo-Technicznego Kolejnictwa (wcze¶niej COBiRTK) spełniała ważn± rolę w rozwoju ruchu "szybkiego". W latach 70. Podjęto próby zwiększenia prędko¶ci lokomotyw (najszybsze elektrowozy miały prędko¶ć maksymaln± 125 km/h) do 160 km/h lub 140 km/h. Przerobione tak lokomotywy EP05, EP08 i ET23 zostały zgrupowane w końcu w Lokomotywowni Olszynka Grochowska. Obsługiwały najszybsze linie:
do Poznania, a potem Centraln± Magistralę Kolejow±. Po pojawieniu się lokomotyw EP09 pracę tę podjęła także Lokomotywownia Kraków Prokocim.
Lokomotywownia podjęła intensywne działania w celu modernizacji lokomotyw EP09 o złej konstrukcji, po pojawieniu się pierwszych lokomotyw tej serii: nr -05, -06 i -07. Wykorzystano przy tym wieloletnie do¶wiadczenia z obsługi ruchu szybkiego lokomotywami EP05 i EP08. W krótkim czasie powstała lista wielu poprawek w tych lokomotywach i były one modernizowane w czasie produkcji, co doprowadziło do znacznego zróżnicowania poszczególnych egzemplarzy tej serii, których wyprodukowano 47. Lokomotywownia Warszawa Olszynka Grochowska weszła wraz z innymi lokomotywowniami warszawskimi, w skład Zakładu Taboru Warszawa.
W roku 2004 powstała firma Szybka Kolej Miejska Sp. z o. o. w Warszawie. Jest to nowe przedsiębiorstwo kolejowe będ±ce obecnie wył±czn± własno¶ci± miasta stołecznego Warszawy. W pocz±tkowym okresie przedsiębiorstwo nie ma własnego zaplecza i ma charakter spółki taborowej. Obsługiwanie techniczne (pozaoperacyjne) odbywa się w systemie outsourcingu (zlecania zewnętrznego). Rynek na te usługi jest bardzo ograniczony, gdyż po podziale Polskich Kolei Państwowych wszystkie zaplecza (zajezdnie, lokomotywownie) znalazły się w rękach przewoĽników wywodz±cych się z tej kolei.
Ostatecznie obsługiwania technicznego podjęła się PKP Cargo – spółka
Grupy PKP, czyli jej Zakład Taboru w Warszawie. Zespoły trakcyjne nowej
kolei trafiły do lokomotywowni Olszynka Grochowska, stanowi±cej Sekcję
Eksploatacji Lokomotyw Elektrycznych Warszawa Olszynka Grochowska. Zakład
Taboru dostarczył odpowiednich pomieszczeń, gdzie zainstalowano dyspozytorów
i inspektorów ds. taboru nadzoruj±cych prace PKP Cargo oraz magazyn.
Maszynistów dostarczyła pocz±tkowo też ta firma.
SKM Sp. z o. o. rozpoczęła jazdy we wrze¶niu 2005 roku na trasie Warszawa
Zachodnia-Warszawa Falenica, zapocz±tkowuj±c system kolei aglomeracyjnej.
Jazdy rozpoczęły: zespół wypożyczony od SKM w Trójmie¶cie oraz
pierwszy zespół typu 14WE, prowizorycznie oznaczony 14WE-01. Linia ta
została następnie nazwana S1, z wariantami skróconymi S10 i S11.
Pocz±tkowo poci±gi jeĽdziły za darmo, aż wreszcie od
grudnia roku 2005 podjęły jazdy w systemie Zarz±du Transportu
Miejskiego. W zwi±zku z trudno¶ciami w ustanowieniu dobrego rozkładu
jazdy dla nowego przedsiębiorstwa, nikłymi działaniami organizacyjnymi
oraz pozostaj±c± bez zmian lini± autobusow± 521, zaludnienie (linia była
obsługiwana przez 6 składów) poci±gów narastało bardzo powoli.
Od roku 2006 pojazdy zostały przerzucone na linię S2 – Pruszków-Sulejówek
Miłosna, znakomicie uzupełniaj±cej linię metra oraz wspomagaj±ca
niewydolny na tym kierunku układ drogowy. W lecie 2007 roku wyprodukowano
jeszcze dwa zespoły typu 14WE. Firma SKM w Warszawie pierwsza nadała
numery wagonom zespołów wg nowego systemu (czym rozpoczęła nowy polski
rejestr pojazdów trakcyjnych prowadzony przez Urz±d Transportu Kolejowego)
oraz uzyskała identyfikator eksploatuj±cego pojazdy kolejowe - SKMWA.
Kolej cały czas pracowała w oparciu o lokomotywownię Olszynka Grochowska
(stanowi±c± Sekcję Napraw i Eksploatacji Zakładu Taboru Warszawa), która
pełni rolę jej zajezdni. W 2008 roku lokomotywownia została przejęta
przez